Scheiden met de lange ij

Scheiden is altijd een beetje lijden. Vandaar ook de lange ij. Jammer genoeg kent België heel wat ‘vechtscheidingen’: wanneer koppels uit elkaar gaan, worden kinderen vaak uitgespeeld en onder druk gezet.

In zulke situaties, kijken de kinderen heel vaak lijdzaam toe: ouders die roepen & tieren; ouders die constant ruzie maken; één ouder die het kind uithoort over de andere partij… en ga zo maar door.

En neen, ik wijs op geen enkele manier met de vinger naar die betrokken ouder, die naar deze middelen grijpt. Het blijken de loutere feiten.

Hoewel dit geen excuus mag zijn om kinderen hierin te betrekken, overvalt vaak de emotie en pleegt een ‘tijdelijke coup’ op het verstand.

En toch.

Wat heeft een kind te vertellen?

Heel wat kinderen leren zwijgen. Jammer genoeg.

Zwijgen, omdat zij zich schuldig en verantwoordelijk voelen voor de scheiding van hun ouders: vaak denken ze dat zij iets ‘verkeerds’ gedaan hebben. Onderzoek wijst uit dat jongere kinderen zich nog meer schuldig voelen dan wat oudere kinderen.

Onder normale omstandigheden, houden alle kinderen van hun beide ouders. Wat er ook gebeurt, willen zij het liefst opgroeien met hun beide ouders aan hun zij.

Vaak zitten ze letterlijk tussen twee vuren en worden ze dan nog uitgehoord over de andere ouder. Resultaat? Het kind zal zijn emotie eerder afzwakken om die ouder geen pijn te doen.

Maar kan dit dan de bedoeling zijn? Dat het kind zijn rouwproces inruilt voor de zorg van een ouder? Ik vraag het me af.

En ok, ik stel het misschien wat zwart-wit voor, maar ik vertolk hierin de beleving van vele kinderen, die ongevraagd en ongewild in een ‘vechtscheiding’ betrokken verzeild geraken.

De nieuwe situatie(s)

De nieuwe situatie, namelijk dat de ouders allebei een eigen leven hebben is al een hele pil om te slikken voor kinderen.

Wanneer er nog een partner bijkomt, is dat een extra slok op de borrel. Niet dat de kinderen tegen een nieuwe relatie van vader of moeder zijn. Maar elke wijziging in de gezinssituatie vergt nu eenmaal een nieuwe aanpassing in de beleving van het kind.

We weten dat jij als ouders soms staat te springen om je nieuwe leven te beginnen. Maar geef je kind(eren) de tijd om hieraan te wennen. Praat met hen, vraag echt wat ze denken en voelen

Tot slot

Natuurlijk blijf jij als ouder verantwoordelijk voor je kind(eren). Dat spreekt voor zich.

Maar misschien is er ruimte dat je kind(eren) sommige zaken zelf mogen beslissen, zoals bijvoorbeeld de kleur verf van hun kamer, welke knuffel(s) met het kind verhuist binnen de verblijfsregeling. Soms is dit hun enige houvast, weet je.