Gefeliciteerd met jouw beslissing!

door | 1 augustus 2020 | Communicatie Met Jezelf, Mindset

En daar stond ie dan, in die heerlijke ochtendzon.

En toch…

Het was alsof hij er, telkens ik hem zag, slechter uitzag. Hij liet zelfs zijn oren hangen.

Wat was er dan gebeurd? 

Van het moment dat ik hem cadeau gedaan had tot nu, was hij er zienderogen op achteruitgegaan.

Ik zou dit tot op het bot onderzoeken.

Wat eraan voorafging

Hij werd vijftig, die vriend van me. Ik vond het geweldig: een halve eeuw. Wat-een-feest!

Bob had zijn hele leven hard gewerkt en was twee keer gehuwd geweest. 

De eerste keer met Marie, zijn zielsverwant, met wie hij ook ontzettend veel plezier kon maken. Hun leven zat zo vol van die spontane en eigenlijk kinderlijk gelukkige momenten, dat het nooit stuk kon gaan.

Wanneer bleek dat Marie al een dik jaar een relatie had en zij hem zo lang in de waan had gelaten, brak zijn hart. 

En je weet wat ze zeggen: “nothing brakes like a heart”…

Bob had Marie zijn loyale hart toevertrouwd en zij had dit geschenk in haar handen vermorzeld.

Op automatische piloot

Een hele tijd leefde Bob als verdoofd. Op automatische piloot eigenlijk. Eigenlijk ging het van kwaad naar erger.

Waar Bob vooral het meeste moeite mee had, was dat hij zocht naar antwoorden. Antwoorden op vragen die hij maar moeilijk kon vinden en nog minder kon verteren.

Vragen als: wat heb ik verkeerd gedaan? Waar heb ik dit aan verdiend? Ik deed toch alles voor haar! Of: waarom heeft ze mij in de waan gelaten? En waarom zolang? En waarom heb ik er nooit iets van gemerkt?! Waarom toch?

Bob kon er kop noch staart aan krijgen. En hoe meer hij erover piekerde, hoe dieper hij zonk. Hij begon zich ook meer en meer te vergelijken met anderen en verloor uiteindelijk de focus op zichzelf.

De ene na de andere identiteitscrisis volgde: als de waarden waar ik voor sta, onderuit gehaald werden en ze niets meer te betekenen hebben, wie ben ik dan? Wie ben ik dan echt?

Ik had Bob al een aantal keren aangeraden te gaan wandelen of op zijn minst in de buitenlucht te komen. Het zou hem goed doen.

Die ochtend belde hij me om samen een wandeling te maken. 

Ik belde aan.

Bob deed de deur open. Ik schrok. Oh, mijn God, Bob toch; je ziet er niet uit!, dacht ik.

Ik besloot te zwijgen. Klaar voor onze wandeling, vroeg ik?

Ik wachtte in het salon terwijl Bob zijn wandelschoenen aantrok. Ik keek die plant met lede ogen aan.

Voor zijn 45e verjaardag had ik Bob ook een plant cadeau gegeven. We hadden er samen nog hartelijk om gelachen: ik had twee identieke planten gekocht, eentje voor Bob en eentje voor mij. Want ja, ik krijg ook graag cadeautjes ?. 

Tijdens onze wandeling besloot ik bij Bob te polsen over de toestand van zijn plant. Maar Bob had klaarblijkelijk nog wat tijd nodig om erover te praten. Hij veranderde subtiel van onderwerp.

Met zijn goedkeuren, besloot ik zijn plant mee naar huis te nemen. Ik zou zijn verhaal wel horen als hij er klaar voor was.

Zo gezegd zo gedaan: ik zorgde voor beide planten even goed. En net zoals Bob er elke dag een beetje beter uitzag, kwam Bob’s plant traag maar zeker tot zijn recht.

Wat deden we dan anders, Bob en ik?

Wel, op een van de volgende ochtendlijke wandelingen, luchtte Bob zijn hart. 

Hij vertelde me het hele gebeuren van begin tot einde. Bob fluisterde me zelfs dat hij dagelijks tegen zijn plant uithaalde, dat hij er tegen riep en hem uitmaakte. Ja, dat hij hem ook regelmatig verwaarloosde en een hele poos zonder aandacht (water) zette.

Vooral op die momenten dat hij boos was op zichzelf omdat hij het allemaal had laten gebeuren, tierde hij er op los. Hij moest toch iets gezien hebben!

Het zichzelf vergeven dat hij in zijn ogen gefaald had, bleek Bobs moeilijkste pijnpunt om te verteren.

En verder?

Ondertussen is Bob opnieuw gelukkig; vooral gelukkig met zichzelf.
Hij heeft afgeleerd om zich met anderen te vergelijken. Zijn grootste focus ligt nu op zichzelf en op zijn werk. Tijdens kantooruren, welteverstaan. Bob heeft ondertussen weer een gezonde werk-privé balans in zijn leven.

Hart voor hard

Dus proficiat, Bob! Gefeliciteerd met je besluit om voortaan goed voor jezelf te zorgen!

En jij?

Hoe lief ben jij voor jezelf en je omgeving?

Wees toch maar extra lief voor jezelf!

Perfectie is geen leven, dus wees je eigen vriend. Wees voor jezelf die moeder die haar kind, na een val met de fiets, de hand uitreikt, hem liefdevol omarmt en zegt: “liefje toch, je kan het best wel. Ik geloof in je; je staat er nooit alleen voor.”

Dit verhaal is gebaseerd op een echt onderzoek naar bullying van planten gedurende 30 dagen uitgevoerd door o.m. Ikea. Omdat planten over dezelfde gevoelens blijken te beschikken als mensen. Denk in de toekomst dus twee keer na over hoe jij tegen jezelf praat!

Gobinsight_LiefVoorJezelf

Experiment na 30 dagen

Beledigingen (links) & Complimenten (rechts)

Gobinsight-ResultaatJouwGedachten-Woorden

Het effect van jouw woorden & gedachten!

“Ik hou van je” (links), deze plant werd compleet genegeerd (midden) &
“Ik haat je” (rechts)

Deel mijn artikel op sociale media!

Vind je de inhoud van mijn artikel interessant, deel het dan: hoe meer mensen over kennis beschikken, des te sterker we samen staan. Thx!

Q

Kan jij geen video's bekijken?

Wijzig dan je COOKIE-instellingen naar ALLE cookies!